حس عجیبی تو بعضی عکسهای آدما هست. همیشه لبخند، همیشه زیبا، همیشه مهربون.
آدم میتونه باعکسها بازی کنه. هر موقع که خواست ببینتشون، بیاره نزدیک چشاش. دور کنه. لمسشون کنه.
عکسا همیشه مهربونن. میتونم عاشق عکسا بشم. حتی دلم براشون تنگ بشه. بیشتر از آدما
منم گاهی دلم برای عکس تنگ میشه
یدونه عکس گرفتی ازمن رو پل هنوز داری؟
تا اونجایی که یادمه فقط از یک نفر رو پل عکس گرفتم! آره دارم! مگه میشه پاکش کنم؟!
کلی خاطره خوب تو اون عکسه
عکسا عوض نمیشن ، هزار سال میمونن، اما آدما کلی رنگ عوض میکنن. تو یه عکسی داره که دستت رو شونه فلانیه و هار هار داری میخندی ، ماله سه سال پیش اما الان فلانی رو دو ساله ندیدی و آخرین کلمه تون خدافظ برا همیشه بوده
بله همینطوره. مثالی که زدی چقدر جالبه برام. سه سال، دو سال!
بنظرم چون آدما معمولا تو لحظه های خوب شون عکس می گیرن...تو لحظه هایی که خوشحالن..
بله، همینطوره. ولی تو زندگی واقعی همیشه خوشحال نیستن